هی پا به پا نکن که بگویم سفر بخیر....

اصرار بر ماندن آدم ها...همان قدر که احمقانه است...به همان مقدار هم حق طبیعی است... آدم ها مثل اسباب خانه نیستند که وقتی موعد مقررشان به اتمام رسید.... در کمتر از یک نصفه روز، تمام وسایل را بردارند و بروند در جای دیگر سکنی کنند.... آدم ها کارت ملی یا کارت دانشجویی نیستند که وقتی آنها را پیدا کردید به اولین صندوق پستی در مسیر بی اندازید...آدم ها لکه های سفت به جا مانده از چای های نپتون در لیوان های شیشه ای نیستند که با چند بار اسکاچ کشیدن پاک شوند....آدم ها نشانه دارند...و مشکل کار دقیقا همین نشانه هاست... اینکه چند صباحی باشی... بعد کوله بارت را جمع کنی و بروی و نه به تخمت باشد و نه به تخمدانت....تازه اول مصیبت است....تازه اول جان کندن و لب گزیدن هاست....


برای وبلاگ علی الحساب یک کانال تلگرامی زدم....تا خدا چه بخواهد....
https://telegram.me/estefal
اگر خواستید به دوستانتان هم معرفی کنید...


مطلبی نوشته ام راجع به علوم اجتماعی اسلامی....هدف از درج آن در وبلاگ....صرفا به منظور ذخیره در جایی مطمئن است....
اگر تمایل داشتید بخوانید....

قانع به جام وهمیم(کلیک کنید)