زندگی شوق رسیدن به همان.....
راجع به زندگی...و تشبیه کردن اون به چیزی....خیلی ها آمدند و مثال ها زدند...عده ای زندگی رو به چای درست کردن....عده ای به بازی فوتبال....عده ای به بازی شطرنج و برخی هم به فیلم و سریال ....
مورد آخری به نظر بهتر می آید....آدمیزاد هر از گاهی به گذشته اش نگاه می کند...می خواهد ببیند در این یک روز،یک هفته،یک سال، یا یک دهه ی گذشته اش...چقدر خوب بوده است؟ با مرور گذشته اش.... لبانش را باید بگزد یا با کشیدنشان...رضایت مندی اش را نشان دهد....خب اگر قرار باشد زندگی را به فیلم و سریال تشبیه کنیم.... فیلم زندگی مان از همان دست فیلم هایی می شود که کارگردان و بازیگر و خیلی از عوامل دیگرش...خودِ شخص است....حالا در فیلم معمولا بخاطر کم کردن هزینه های ساخت.... در زندگی به خاطر ماهیت آن....یعنی خودت هستی که هم بازی میکنی،هم کات می دهی و هم مثل تهیه کننده فیلم ، کیفیت و منابع زندگی ات را میتوانی تغییر بدهی....
در این صورت با چند دسته از آدم ها مواجه می شویم...
دسته اول از آدم ها.... با مرور کردن زندگی شان.... یاد فیلم های داریوش مهرجویی می افتند....یعنی ابتدای اون بازه ی زمانی(مثلا بررسی یک سال گذشته شان)....آدم خوب و موفقی بودند اما هر چه به جلو می آیند... افتضاح تر و نزولی تر می شوند....و این اواخرشان هم که اصلا آدم رویش نمی شود بگوید که من همان آدم ابتدای سال هستم....
دسته دوم از آدم ها....کمیتشان از اساس می لنگد....یعنی همان مستمر آزاد خودمان....مثالش می شود مثل فیلم های قدرت الله صلح میرزایی و آرش معیریان و.... که نه تنها زندگی شان محتوا ندارد... حتی ظاهر زندگی شان هم دل آدم را خوش نمی کند..... این دسته از آدم ها....از همان اول امیدی بهشان نبود و اگر در آخر عمرشان هم اخسر الخاسرین شوند...بر عکس دسته ی اول آدم نه تعجب می کند و نه امیدی بیش از این به آنها بوده....در زندگی روزمره هم مثل آدم هایی می مانند که فقط برای دل خوش کردن و خوشگذرانی یک ساعته به کار می آیند و مطلقا به هیچ درد دیگری نمی خورند...
دسته ی سوم از آدم ها....همان هایی هستند که زندگی شان بالا و پایین زیاد دارد....اغلب معنای زندگی در نظرشان درست ترسیم شده....یا محتوا و آرمان هایشان خوب است....اما پای عمل که می آید گند میزنند به فرم و پیاده سازی اون....مثالش می شود فیلم های مسعود ده نمکی.... انتخاب موضوعاتش خوب است....اما با دیالوگها و شعاری کردن فیلم هایش .... حوصله ی مخاطب را سر می برد.... این تیپ از آدم ها.... معمولا وقتی به زندگی شان نگاهی می اندازند... نمی دانند عاقبت به خیر می شوند یا نه.... یعنی نیت یا همان حسن فاعلی شان خوب است.... اما عمل کردن و حسن فعلی شان خیلی قابل دفاع نیست.... و اینکه آیا خدا فقط به نیت بندگانش نگاه می کند یا....؟
دسته های دیگری هم می شود آورد... مثل زندگی هایی که کارگردانش شبیه فیلم های سعید سهیلی بوده است.... اتفاقا این دسته از آدم ها کم نیستند....اسمش را در جامعه میگذارند...آدم های خاکستری....
آخر چون تکلیفش با خودش مشخص نیست.... لنگ در هواست.... هم میخواهد در فیلم بخنداند،هم پیام سیاسی و اجتماعی برساند،هم لودگی دارد، هم عامه پسند باشد، هم منتقدین تمجیدش کنند و جالب است که به هیچ کدام از مقاصدش هم نمی رسد!!!! نوع فیلم هایش را که ببینی....از همه دست پیدا میکنی.... یعنی از فیلم عاشقانه شب برهنه گرفته تا لودگی محض در ازدواج در وقت اضافه... آدم نمیداند این فرد دغدغه مند اجتماعی ست؟دنبال سینمای تجاری ست؟ میخواهد دل مردم را شاد کند؟...... معمولا این آدم ها در زندگی شان....روی آرامش را نمی بینند... چون اصلا نمی دانند چه چیزی میخواهند...بیشتر دارند خودشان را بازی می دهند....گذشته شان را هم که مرور می کنند...از این شاخه به آن شاخه پریدن هایشان خسته می شوند.... دیگران هم خیلی آنها را جدی نمی گیرد....
